Eigenlijk zou ik het nu moeten hebben over Pasen. Een vrolijk artikel over verrijzenis en nieuw leven, opgeleukt met een foto van een ei en wat fleurige bloemen. Maar ik heb zo het gevoel dat we dit jaar Pasen wat later zullen vieren dan de kalender ons voorschrijft. Want zo maar luchtig over de onrust en het lijden heen springen naar het herstel en de verrijzenis, dat is het lijden en de pijn van mensen niet ernstig nemen. Daarom laat ik Pasen dit jaar liever wat wachten en blijf ik, samen met jou, in die spanning tussen lijden en hoop, tussen bang afwachten en vertrouwen. Daarom blijf ik even hangen in die vreemde dagen – die meestal zomaar voorbijgaan –, in Goede Vrijdag en Stille Zaterdag.
Nu beleeft de wereld zijn Goede Vrijdag, vol pijn, angst en onmacht. De schreeuw van Jezus “Mijn God, mijn God, waarom hebt gij mij verlaten?” klinkt in de stem van ouderen die fysiek gescheiden worden van hun familie. De schreeuw weerklinkt in steden en landen die in quarantaine geplaatst zijn, in de wanhoop van mensen die smeken om medische hulp, in de uitgeputte ogen van zorgverleners. Dan zijn zalvende woorden, of het schilderen van een gouden randje om het lijden niet op hun plaats. Laten we dan Goede Vrijdag maar Goede Vrijdag zijn en zo het lijden en de wanhoop van mensen erkennen en helpen dragen.
En als de dag van morgen dan aanbreekt – wanneer weet niemand – laat het dan de dag van morgen zijn en geen terugkeer naar vroeger. Ik hoop en bid dat deze ervaring van Stille Zaterdag ons mag transformeren. Dat ze ons een beetje meer mens mag maken. Dat ze ons doet stilstaan bij wat werkelijk van tel is. Dat ze ons bewust maakt van onze kracht, maar ook van onze kwetsbaarheid. Dat we door die ervaring van Stille Zaterdag heen sterker zullen zijn, niet elk voor zich, maar sterker omdat we geleerd hebben solidair te zijn, te zorgen voor elkaar. Dat we door de pijn van de afwezigheid heen geleerd hebben hoezeer we allemaal menselijk contact nodig hebben, hoe krachtig een aanraking is. En dan, of misschien beter, en toch, op die dag van morgen, wens ik u graag, met knuffels en een zoen, een zalig Pasen!
Annelies Muys
Met dank aan Anne Vandenhoeck die me inspireerde met haar artikel over Stille Zaterdag en zorg voor mensen met dementie